بکارگیری صحیح زبان بدن در داوری

برای بازیکنانی که با شکوه به شما نزدیک می شوند، از یک دست خود برای کنار زدن (اهمیت ندادن) استفاده کنید. به عبارت دیگر با استفاده از دست و بازوی خود آنها را هدایت کنید تا برگردند. این کار در صورتی که شما آن را در حالیکه از بازیکن دور می شوید تا به موقعیتی جدید بروید انجام شود دو چندان موثر است. جمع شدن در یکجا، فقط برای بوجود آوردن بحث های غیر ضروری خوب است. تکان دادن ساده سر هنگام نگاه کردن به بازیکن یک روش ساده دیگر برای نشاندن بازیکن سر جایش است.
– هنگامی که ضربه آزادی را اعلام کرده اید، سریعا به یک محل و موقعیت جدید حرکت کنید (محل خود را تغییر دهید). ماندن در نزدیک محدوده ضربه آزاد به اظهار نظرهای متضاد منجر خواهد شد. اگر شما به اندازه کافی سریع باشید، بازیکنان هیچگاه (یا خیلی به ندرت) به دنبال شما خواهند دوید. قطعا موقعیت هایی خواهد بود که لازم است شما نزدیک محدوده ضربه آزاد باقی بمانید (هنگامی که بازیکنی مصدوم است یا هنگامی که انتظار و پیش بینی برخورد و مقابله بین بازیکنان را دارید.)
– مهم است که هنگام دادن علامتی در طول بازی، آهسته تر و با تا نی و دقت باشید.
– از علائم واضح و مشخصی هنگام اعلام شروع مجدد بازی، ضربات آزاد، پرتاب اوت، ضربات دروازه و … استفاده کنید. یک داور باتجربه با استفاده از علائم دست خود به بازیکنان دستورات قاطع و صریحی خواهد داد. وقتی می خواهید جهت ضربه را مشخص کنید به هیچ وجه خوب نیست علامتی که می دهید سست گونه باشد و این پیام را به بازیکن بدهد که شما مردد هستید.
این مسئله در پرچم زدن کمک داوران برای تعیین جهت اوت یا ضربه آزاد نیز صدق می کند. در تمام لحظات علامت های واضحی بدهید. علامت های پرشور واضح و قاطع نشان می دهد که شما با اطمینان تصمیم گرفته اید. علائم سرسری از قبیل بازوی خم شده، مسیر غیر واضح، یا علائمی که به مدت کافی نشان داده نمی شوند، به بازیکنان و تماشاگران تلقین می کند که شما در تصمیم گیری زیاد مطمئن و قاطع نیستید.
– نحوه حرکت شما می بایست این اثر را القا کند که شما به چیزی که انجام می دهید اعتقاد و اطمینان کامل دارید.
– و …

برای بازیکنانی که با شکوه به شما نزدیک می شوند، از یک دست خود برای کنار زدن (اهمیت ندادن) استفاده کنید. به عبارت دیگر با استفاده از دست و بازوی خود آنها را هدایت کنید تا برگردند. این کار در صورتی که شما آن را در حالیکه از بازیکن دور می شوید تا به موقعیتی جدید بروید انجام شود دو چندان موثر است. جمع شدن در یکجا، فقط برای بوجود آوردن بحث های غیر ضروری خوب است.
تکان دادن ساده سر هنگام نگاه کردن به بازیکن یک روش ساده دیگر برای نشاندن بازیکن سر جایش است.
– هنگامی که ضربه آزادی را اعلام کرده اید، سریعا به یک محل و موقعیت جدید حرکت کنید (محل خود را تغییر دهید). ماندن در نزدیک محدوده ضربه آزاد به اظهار نظرهای متضاد منجر خواهد شد. اگر شما به اندازه کافی سریع باشید، بازیکنان هیچگاه (یا خیلی به ندرت) به دنبال شما خواهند دوید. قطعا موقعیت هایی خواهد بود که لازم است شما نزدیک محدوده ضربه آزاد باقی بمانید (هنگامی که بازیکنی مصدوم است یا هنگامی که انتظار و پیش بینی برخورد و مقابله بین بازیکنان را دارید.)
– مهم است که هنگام دادن علامتی در طول بازی، آهسته تر و با تا نی و دقت باشید.
– از علائم واضح و مشخصی هنگام اعلام شروع مجدد بازی، ضربات آزاد، پرتاب اوت، ضربات دروازه و … استفاده کنید. یک داور باتجربه با استفاده از علائم دست خود به بازیکنان دستورات قاطع و صریحی خواهد داد. وقتی می خواهید جهت ضربه را مشخص کنید به هیچ وجه خوب نیست علامتی که می دهید سست گونه باشد و این پیام را به بازیکن بدهد که شما مردد هستید.
این مسئله در پرچم زدن کمک داوران برای تعیین جهت اوت یا ضربه آزاد نیز صدق می کند. در تمام لحظات علامت های واضحی بدهید. علامت های پرشور واضح و قاطع نشان می دهد که شما با اطمینان تصمیم گرفته اید. علائم سرسری از قبیل بازوی خم شده، مسیر غیر واضح، یا علائمی که به مدت کافی نشان داده نمی شوند، به بازیکنان و تماشاگران تلقین می کند که شما در تصمیم گیری زیاد مطمئن و قاطع نیستید.
– نحوه حرکت شما می بایست این اثر را القا کند که شما به چیزی که انجام می دهید اعتقاد و اطمینان کامل دارید.
– هنگام رفتار با بازیکنانی که در بازی اخلال ایجاد می کنند خوب نیست که همیشه روش خوشایند و آسان گیر، لبخند سریع، و قیافه خونسرد داشته باشید. اگرچه این مسئله می تواند محیطی مفید و مثبت که اثر آرام بخشی در بازیکنان و مربیان داشته باشد ایجاد کند، اما در مواقعی دیگر احساسات و خشم آنها را برانگیزد. داوران لازم است تا هر حادثه ای را قضاوت کنند، خواه طرز برخوردمقتدرانه و آمرانه لازم باشد یا نه.
– هرگز در علائم خود از اشاره انگشتی استفاده نکنید و هرگز با بازیکنان اخلال گر وارد بحث و جدل نشوید.
– اگر سرمربی یا مربی از محوطه فنی شکوه و زاری می کند، اما شکوه او به اندازه ای نیست که شما را مجاب به دادن هشدار به آنها کند، در آن نزدیکی هدفندانه و با هدف خاصی نایستید چرا که شرایط را بیشتر وخیم و مخالف خواهد کرد.
– به اظهارات تماشاگران هیچ عکس العمل و جوابی ندهید.
– اگر مجبورید در طول مسابقه با مسئولان تیمی صحبت کنید، به سمت آنها به سرعت ندوید.
با گامهایی متعادل به سمت آنها بروید. این کار خشم شما را کاسته و به شما فرصتی برای فکر کردن می دهدداد زدن بر سر مسئولان باشگاه ها تنها از کاه کوه می سازد. بیشتر مواقع داور می تواند به تنهایی از زبان بدن خود برای رساندن پیام خود استفاده کند. شما می توانید این کار را با کمی تکان دادن سر خود، لبخندی لحظه ای، نگاهی کوتاه و سریع به بازیکن خطاکار، ادامه دادن تماس چشم به چشم برای چند لحظه، تکان دادن سر یا استفاده از دستان خود برای نشان دادن یک علامت ایست، با بازوهایی کشیده و کف دست ها به سمت بازیکن خاطی، انجام دهید. هریک از این روش ها معنای مشخص و ویژه ای دارد که می تواند از یک فاصله دوری هم برای برقراری ارتباط استفاده شود.
*در این بخش زبان های اشاره ای که یک داور می تواند استفاده کندرا بررسی واشاره میکنیم
* ورود به زمین : این اولین شانس شما برای اثر گذاشتن در بازیکنان، مربیان و حتی کسانی که شما را می بینند می باشد. اطمینان حاصل کنید که لباس شما مرتب است. راست و سربالا به سمت رختکن حرکت کنید. همواره صمیمی و مودب باشید. و مهمتر از همه اطمینان حاصل کنید که بموقع می رسید به طوری که برای آماده شدن به عجله نیفتید. آدامس جویدن می تواند به عنوان تکبر و
خودبینی و اطمینان بیش از حد تلقی شود که قطعا آداب خوبی نیستند.
* بازدید از زمین مسابقه : قبل از شروع مسابقه، لازم است داوران از زمین مسابقه دیدن کند.
این یک فرصت بسیار خوبی است تا نشان دهید شما صلاحیتدار، مطمئن هستید و قدرت رسیدگی به هر چیزی را دارید.
*ورود به زمین بازی در شروع مسابقه : این مهمترین زمان برای زبان بدن داور است. حرکت با گام های بلند و مطمئن، شیک به نظر رسیدن و خوب لباس پوشیدن نصف پیکاری است که شما داوری می کنید. اگر می خواهید اولین تاثیر را بگذارید، وقت آن است.
در زیر چند قاعده را می بینید:
– قبل از اینکه رختکن را ترک کنید، همیشه وارسی کنید تا درست لباس پوشیده باشید و تمامی وسایل در محل صحیح قرار دارند. برای بازیکنان چیزی بهتر از این نیست که ببینند داور به زمین بازی آمده اما توپ یا سکه را با خودش نیاورده است.
– توپ را حمل کرده و آن را با دست خود در نقطه مرکزی قرار دهید. توپ را پا به پا نکنید و مهارت رو پا زدن خود را نشان ندهید!
– شیک و مرتب باشید، جوراب ها کشیده، پیراهن همیشه زیر شورت باشد.
– هنگامی که با کاپیتانها سلام و احوالپرسی می کنید نزدیک نقطه میانی و کنار دو کمکتان راست و صاف بایستید. با کا پیتانها با یک دست دادن محکم و راسخ احوالپرسی کنید. سکه را در یک محل آماده داشته باشید. در دست گرفتن و پرتاب ناشیانه سکه، شما را فاقد صلاحیت نشان خواهد داد بنابراین خیلی مهم است که داوران متوجه باشند چه پیامی را به مشاهده کنندگان منتقل میکند.
* در طول مسابقه :
در ذیل پیشنهادهای زیادی مطرح می شود :
– هنگام دویدن سعی کنید این کار را یکنواخت و در حالت خونسرد انجام دهید. طبیعی باشید.
روشی که شما حرکت می کنید بایستی این تاثیر را که شما اطمینان کامل و اعتقاد به آن چیزی که انجام می دهید به بازیکنان منتقل کند.
– هنگام دویدن به سمت جایی که در آنجا درگیری بوجود آمده، سعی کنید طوری بدوید که در لحظه رسیدن به آنجا نفسی برای صحبت کردن با بازیکنان داشته باشید. سعی کنید با حداکثر سرعت بدوید، اما خودتان را برای رسیدن به آنجا نکشید. با حداکثر سرعت به محل حادثه برسید و با استفاده از صحبت خود بازیکنان را آرام کنید. حضور فیزیکی شما و در دست گرفتن کنترل صحنه به صورت مثبت حساس و مهم است.
– هنگام صحبت کردن با بازیکنان با استفاده از زبان بدن خود موقعیت را آرام کنید. از دست های خود در حالیکه کف آنها به سمت پایین است برای تاکید بر آرام بازی کردن استفاده کنی این به بازیکنان نشان می دهد که شما آرام هستید و از آنها می خواهید تا حالت خشن و هجومی خود را متوقف کنند.
– این نکته مهم است که شما در تمام لحظات خونسرد و مودب باشید. حتی اگر شما احساس عصبانیت، نا امیدی، عدم اطمینان از خود یا ترس درونی دارید.
– هنگامی که بازیکنی عمل دایوینگ (تمارض و تظاهر) را انجام می دهد، و شما می خواهید بازی را ادامه دهید، می توانید با تکان دادن دست خود به بالا، به او اشاره کنید تا بلند شود. هیچگاه برای اینکه به بازیکن نشان دهید تمارض کرده، از هر دوی دست و بازو استفاده نکنید (تنها دست خود را به بالا تکان دهید) چرا که این مسئله به طور جدی موقعیت را ملتهب خواهد کرد.
– اگر بازیکنی به حالت استهزا به شما نگاه می کند، در حالیکه از اعلام خطا به ضرر او متعجب است شما می توانید با حرکت تیز و زیرکانه دست خود، مثل نشان دادن خطای کشیدن روی پیراهن خود، یا تقلید خطای هل دادن او با دست هایتان، یا تقلید خطای گرفتن او، به او پاسخ دهید. اما مواظب باشید از این نوع علایم بیش از حد استفاده نکنید.
– اگر بازیکنی (یا بازیکن ذخیره ای) منتظر علامت شما برای ورود مجدد (یا ورود) به زمین بازی است، شما می توانید به او با بازوی بیرون گسترده که آرنج به صورت واضح به داخل خم می شود و در حالیکه انگشتان باز است و به بالا حرکت می کنند، اشاره کنید تا وارد شود.
* فراخواندن بازیکن به سمت خود : روش های مختلفی برای این کار وجود دارد و شما میتوانید هر کدام را که خواستید انجام دهید. بعضی داوران دوست دارند تا بایستند و اصرار می کنند تا بازیکنان به سمت آنها حرکت کنند.
– بعضی داوران دوست دارند تا خودشان به بازیکن خاطی نزدیک شوند (اما اگر بازیکن خاطی از روی بی اعتنایی یا مخالفت می رود، این کار را انجام ندهید. اگر این مسئله اتفاق افتاد، بایستید و با صدا کردن یا سوت زدن از بخواهید تا پیش شما بیاید. بازیکنان را در زمین مسابقه دنبال نکنید.)
– بعضی داوران دوست دارند تا خودشان به بازیکن خاطی نزدیک شوند اما اگر بازیکن خاطی از روی بی اعتنایی یا مخالفت می رود، این کار را انجام ندهید. اگر این مسئله اتفاق افتاد، بایستید و با صدا کردن یا سوت زدن از او بخواهید تا پیش شما بیاید. (بازیکنان را در زمین مسابقه دنبال نکنید.)
بعضی داوران دوست دارند تا ترکیبی از دو روش بالا را استفاده کنند- برای مثال صدا کردن یا سوت زدن و فراخواندن او، و درحالیکه او به سمت شما حرکت می کند شما هم به سمت او رفته و در نیمه راه به او برسید. احتمالا این روش بهترین روش برای استفاده در طول بازی است جاییکه داور مشکلات و زحمت زیادی برای مواجهه با آنها نداشته است. هر روشی را که دوست دارید استفاده کنید یا هر سه روش را به فراخور بازی در آن زمان استفاده کنید. اگر بازی دارد از دستتان خارج می شود از روش اول استفاده کنید و پافشاری کنید تا بازیکن به سمت شما بیاید (این مسئله به بازیکن این فرصت را می دهد تا قبل از رسیدن پیش شما درجه تندی و عصبانیت خود را کاهش دهند. به بازیکنان چند لحظه فرصت بدهید تا با صحبت کردن خودشان را تخلیه کنند، اما به آنها
اجازه ندهید برای شما سخنرانی کنند.
– اگر پیش بینی می کنید که بازیکن خطاکار پیش شما می آید و می خواهد با آمدن پیش شما و یا سایر هشدارهای کلامی را بکار « آرام بازی کن » وقفه ای را در بازی ایجاد کند به او بگویید ببرید که موثر باشد. سوت را داخل دهان خود قرار ندهید (مگر اینکه تحت شرایطی بخواهید زهر چشم بیشتری بگیرید). در عین حال، زبان بدن خود را با نگهداشتن کف هر دو دست خود طرف جلو (همانند جواب کردن ورد کردن کسی) بکار ببرید و به آنها اشاره کنید تا آرام باشند و از سرعت خود بکاهند و این اشاره را با جواب کردن بازیکنان معترض انجام دهید. هنگامی که این کار را می کنید در همان جای اول خود نایستید، در غیر اینصورت محتمل است که فرار کنید!
– هنگام دادن اخطار یا اخراج کردن، کارت در صورت بازیکن فرو نکنید. (اگرچه شما دوست دارید این کار را بکنید.) هنگامی که بازیکن رو در روی شماست، به چشمان او نگاه کنید و فقط کارت را در هوا و به یک سمت بازیکن (نه مستقیما به سوی او) بالا ببرید. چسباندن کارت فقط اوضاع را بدتر خواهد کرد.
– هنگام هشدار دادن، یا صحبت کردن برای یک بازیکن، همیشه هنگام صحبت کردن به چشمان آنها نگاه کنید. این مسئله خیلی مهم است، به خاطر اینکه نشان می دهد که شما متصدی هستید و اینکه در آنچه می گویید جدی هستید. نگاه کردن به یک جای دیگر هنگام نصیحت کردن یک بازیکن طبیعی است. نگاه کردن در چشمان بازیکنان احتمالا یکی از بهترین پیشرفت هایی است که شما می توانید در مهارت های زبان بدن خود ایجاد کنید و به بازیکنان این امکان را می دهد تا بدانند چه کسی متصدی کنترل و اجرای قوانین است. شما، نه آنها.
– زل زدن و خیره نگاه کردن داور یک وسیله بسیار خوب زبان بدن است هنگامی که بازیکنی کمی دورتر از شما دارد شکوه و زاری می کند. خیره نگاه کردن داور به بازیکنان این امکان را می دهد تا بدانند که شما حرف های او را شنیده اید، و مواظب او هستید. این مسئله هنگامی که خارج از بازی است بهتر عمل می کند. اگر شما این کار را در جریان بازی انجام دهید، به یاد
داشته باشید تا تمرکز خود به بازی را از دست ندهید. به درمان بازیکنی پرداخته می شود و شما می توانید آن کار را انجام دهید حتی اگر بازیکن در آنسوی زمین است. اگر بازیکن در ابتدا به شما نگاه نمی کند (به این خاطر است که او می داند شما او را در نظر گرفته اید، و سعی می کند تا از نگاه در چشمان شما خودداری کند) – چشمان او بالاخره به چشمان شما خواهد افتاد و نیاز به هیچ حرف و کلامی نیست. حدود 5 ثانیه به چشمان او زل بزنید. حرکت کوچک و کم سر شما از یک طرف به طرف دیگر هدف و منظور پیام شما را قویتر خواهد کرد.. زل زدن داور نباید طوری باشد که بازیکنان شما را به دلیل اینکه با نگاهتان آنها را ترسانده اید سرزنش کنند. علاوه بر این، هنگامی که نگاه بازیکن را مجذوب ساخته اید، نکته دیگر این است که زبان بدن دیگری را بکار با « دهانت را ببند و حرف نزن » ببرید. از دست خود برای نمایش حرکت وانمود کردن اینکه شما دارید دهان خودتان را می بندید، استفاده کنید. این یک روش بسیار آسان است که عقیده شما را (بدون کلام) برای یک فاصله زیاد (یا حتی کوتاه) ابلاغ می کند.
– هر اشاره دستی که هنگام ارتباط با بازیکنان ایجاد می کنید می بایست توصیف آنچه که شما سعی در بیان و القای آن هستید باشد. دستان شما باید چیزی را که شما می خواهید آن را با دستان خود بگویید آن را تاکید کند نه چیز دیگر. و سعی کنید از حرکت دست مردد که باعث می شود عصبی به نظر برسید جلوگیری کنید.
اگر موقعیتی پیش می آید که شما از گرفتن تصمیمی مطمئن نیستید (از قبیل: بازیکن کدام تیم توپ را با دست زد؟) اما بازی بصورت طبیعی دنبال می شود، یا اگر شما به دلیل سرعت بازی فرصتی برای توضیح دادن به بازیکنان ندارید، شما می توانید به فکر استفاده از زبان بدن خود باشید. حرکت و ژستی که برای عدم اطمینان به صورت عمومی و فراگیر استفاده می شود (بالا انداختن شانه و بازوهایی به سمت پایین که کف دست ها تا ارتفاع سینه به سمت بالا و خارج حرکت می کنند) می تواند ارتباط شما با بازیکنان را در مورد حادثه افزایش دهد.
– یک لبخند غیر طبیعی، با چشمان کاملا باز در حالیکه به طرف بازیکن می دوید بازیکن خطاکار را دستپاچه و شرمنده خواهد کرد. این کار شما به او می فهماند که شما از رفتار او آگاه هستید، و او می بایستی مراقب باشد. – برای بازیکنانی که با شکوه به شما نزدیک می شوند، از یک دست خود برای کنار زدن (اهمیت ندادن) استفاده کنید. به عبارت دیگر با استفاده از دست و بازوی خود آنها را هدایت کنید تا برگردند. این کار در صورتی که شما آن را در حالیکه از بازیکن دور می شوید تا به موقعیتی جدید بروید انجام شود دوچندان موثر است. جمع شدن در یکجا، فقط برای بوجود آوردن بحث های غیر ضروری خوب است. شامل می شود. زبان بدن یک داور اغلب محکمتر از حرف صحبت می کند.