ما قربانیان دم دستیم، این جمله مشترک شش داور ایرانی بود که برای حضور در دوره‌های داوری الیت فوتبال آسیا به مالزی رفته بودند. سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا نوشت: مسعود مرادی، محسن ترکی، سعید مظفری زاده، هدایت ممبینی، علیرضا افغانی و یدالله جهانبازی که در صورت گرفتن نمره لازم در تست بدنی باید خود را برای مسابقات آسیایی آماده کنند، فشار روی داوری را مهمترین مساله کاری در فوتبال ایران می‌دانند.
مرادی که بیش از همه در این جمع سابقه بین‌المللی دارد و سال آینده میلادی بازنشسته خواهد شد، در این خصوص گفت: قضاوت در خارج برای هر داوری آسان تر است.
وی تاکید کرد: داوری در داخل کشور سخت تر است و این سختی در ایران چند برابر می‌شود.
او که یکی از نامزدهای اولیه قضاوت در جام جهانی ۲۰۱۰ بود، افزود: ما در ایران مشکل دانش داوری نداریم، اما وقتی منزلت داوری پایین باشد ما با کوهی از مشکلات روبرو میشویم.
مرادی تاکید می‌کند که هزینه انتقاد از داوران در ایران هم ناچیز است.
سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا در ادامه می‌نویسد: مرادی احتمالا درست می گوید، تست‌های کتبی و جلسات آنالیز ویدئو در جریان دوره الیت داوری نشان می‌داد که داوران ایرانی در جمع بهترین‌های آسیا هستند و دانش کار را آموخته اند، اما چرا باید به چنین داورانی اینقدر اعتراض شود.
هدایت ممبینی معتقد است: در ایران متاسفانه داور دم دست‌ترین قربانی همه ضعف‌ها و مشکلات فوتبال است، شما می‌توانید دلیل هر شکستی را به گردن داور بیاندازید و از خود رفع مسئولیت کنید.
سعید مظفری زاده که ممکن است بعد از بازی تیم‌های استقلال و پرسپولیس به متهم بزرگ دیگری تبدیل شود هم اضافه کرد: جایگاه داوری در ایران مطمئن نیست، قبلا تیم‌ها اعتراض می‌کردند حالا خیلی‌های دیگر اعتراض به داوری در هر جایی را حق خود می‌دانند.
وی گفت: قبلا اعتراض به داوران در محدوده حرف و مصاحبه بود، حالا اعتراضات شکل جدیدی به خود گرفته که می‌تواند تهدیدی جدی برای فوتبال باشد.
داور شهرآورد ۶۸ تهران در مورد نتیجه این همه فشار می‌گوید: هیچی، جز این که تمرکز داور پایین می‌آید و کیفیت کار پایین تر می‌رود، اگر داور بداند زیر سایه حمایت جدی است می‌تواند از این آسیب‌ها جان سالم بدر ببرد به نظر محسن ترکی، می‌توان با ارتباط بیشتر و فراهم کردن امکانات قدرت داوری را بالاتر برد.
وی تاکید کرد: شاید می‌توانستیم حداقل هر چند وقت یک بار همدیگر را بینیم و به هم مشورت بدهیم.
تقریبا همه آنها موافقند که داشتن زمین‌های تمرینی، تست‌های منظم و ارتباطات بیشتر، داوران را از این وضعیت که فقط شب مسابقه باید سراغ شان را گرفت، در می‌آورد و به کار آنها شکل حرفه‌ای تری می‌دهد.
به اعتقاد آنها می‌شود میزان آمادگی روحی و روانی داوران را غیر از زمان های مسابقه هم کنترل کرد.
در این گزارش آمده است: شاید آنها به چیزی اشاره می‌کنند که امروز به حرفه‌ای کردن داوران معروف شده است. این که فدراسیون‌ها یا سازمان‌های لیگ بعضی کشورها به تازگی داوران را به استخدام در می‌آورند تا آنها با حقوق ماهیانه این کار شغل اول شان شود. روزهای معین در ساعات مشخص به دفتر کار بروند. مطالعه کنند، ویدئو ببینند، در ارتباط با هم باشند و در تمرینات مداوم روزانه شرکت کنند. به نوشته این سایت، این کار بودجه بیشتری هم می‌خواهد. تجربه کشورهای ژاپن و کره جنوبی در حرفه‌ای کردن داوران توانسته مشکلات زیادی را حل کند، هر چند بدون عوارض هم نبوده است.
فهرست