تراکتورسازی دوباره در چند دقیقه سه گل خورد و بازی برده را مساوی کرد، حالا شاید بهتر بتوان اتفاقی را که سال گذشته و در آخرین بازی لیگ رخ داد و قهرمانی را از مردم پرشور تبریز گرفت قضاوت کرد.
به گزارش سایت داوران ایران وبه نقل ازخبرگزاری مهر ، دیدار تراکتورسازی با ذوب آهن علاوه بر اینکه برای هر دو تیم جزو زیباترین بازی‌هایشان بود و علاوه بر اینکه نشان داد هر دو تیم توان قهرمانی در لیگ برتر را دارند، برای تراکتورسازی معنای دیگری هم داشت.
معنای این دبل ۴ برای تراکتورسازی این بود که آنها و هواداران خونگرمشان و البته همه مسئولین ورزش کشور از فدراسیون تا وزارت ورزش همه در مورد انداختن تقصیر به گردن فغانی یا چهار نفر دروغ گوی روی سکو اشتباه کرده‌اند.
در واقع ثابت شد تونی اولیویرا هرچند عالی در حمله و ایجاد انرژی کار می‌کند اما در بستن دفاع و جمع کردن بازی استاد نیست. اتفاقا ذوب آهن به شدت شبیه به نفت پارسال است، تیمی جنگجو که دقیقه یک برایش با دقیقه نود فرقی نمی‌کند. اگر هم تفاوتی هست در تلاش بیشتر برای دقیقه نود است. اولیویرا دوباره در عرض چند دقیقه سه گل دریافت کرد و بازی برده را با تساوی عوض کرد تا همه بدانند مسائل فنی را نباید با سیاست یا اشتباه داور توجیه کرد.
آن روز فغانی سیبل شد تا شاید مردم تبریز کمی آرام بگیرند غافل از اینکه آنها آرام نمی‌شوند بلکه سرد می‌شوند و تصور می‌کنند که تلاشهای‌شان را فرد دیگری دارد به غارت می‌برد، این در حالی است که تونی اشتباه کرده بود و شاید برخی بازیکنان این تیم.
این بار از فغانی خبری نبود و دوباره همان اتفاق رخ داد، انگار کپی کرده بودند، انگار داستان را از نو نوشته بودند، شاید هم این بازی به نوعی تطهیر فغانی بود چون این بار دیگر اویی وجود نداشت که یک بازیکن را اخراج کند و چوب اشتباهات دیگران را بخورد.
فغانی البته ماه هاست در مورد آن اتفاق سکوت کرده است اما امروز شاید هزار حرف در دل داشته باشد و هزار دلگیری از آن نمایندگان مجلس، وزیر ورزش، فدراسیون فوتبال و حتی از کمیته داوران. هر چه بود حتما تبریز را به فکر فرو برده است.